Muziek en Ik.

Muziek, en met name de gitaar, heeft altijd wel een belangrijke rol gespeeld in mijn leven, en dat doet het vandaag de dag nog. Ook niet zo verwonderlijk als je van je geboorte af elke dag iemand hoort spelen op een gitaar. En als er niemand aan het gitaarspelen was werden er wel grammafoonplaten gedraaid (Voor de jongeren, zoek even op google naar grammafoonplaat). Meestal van Chet Atkins, en anders wel een of andere countryplaat waar de gitaar een heel belangrijke rol in speelt. Muziek was voor ons thuis net zo als eten of ademen. Je deed dat gewoon.

Na de grondbeginselen van het gitaarspelen te hebben geleerd van mijn vader, ben ik maar liedjes van Chet Atkins gaan leren naspelen. Dat ging eigenlijk best wel goed. Gelukkig had die man ook makkelijke liedjes. Hierdoor raakte ik denk ik wel gemotiveerd om verder te gaan. Tja, je bent 5 of 6 en je moet toch wat met je leven he.

Zo gebeurde het dan dat ik op mijn 7de jaar mijn eerste optreden mocht doen samen met mijn grote broer van 11 en mijn grote neef van 13. En zo is het dus allemaal begonnen en tot aan vandaag ook nog niet gestopt.

Door de jaren heen in bandjes gespeeld, veel gespeeld, en gelukkig ook veel geleerd. Op mijn 14de ben ik er bij gaan zingen uit noodzaak. De bassist, die ook de 2de stemmetjes deed, zegde 2 uur voor een optreden af, en de invalbassist wilde niet zingen. Dus toen moest ik maar meezingen. Vond ik eigenlijk ook best leuk dus ben dat ook maar blijven doen.

Kwam me later ook wel goed van pas, want toen ik lessen ging volgen aan het Amsterdams Muzieklyceum, kreeg ik ook solfege. Daar dat destijds alleen maar mocht met behulp van een piano ben ik me toen ook maar gaan verdiepen in de toetsinstrumenten.
Later is daar ook nog slagwerk bijgekomen omdat dat wel enige raakvlakken zou hebben met piano, gezien xylofoon en vibrafoon onder de slagwerken valt. Bovendien mocht ik niet meer op de piano spelen van mijn solfege-docente vanwege mijn lange nagels die ik nodig had voor (klassiek)gitaar.

Ondanks dat het er naar uitzag dat ik mijn werk zou kunnen vinden in de muziek, heb ik op latere leeftijd (25) toch maar besloten om het gewoon als hobby te blijven zien en ook zo te houden. Dat resulteerde in een studie in de automatisering, wat ik ook heel interessant vond en waar ik ook mijn weg in heb gevonden. Op deze manier hoefde ik niet bang te zijn dat ik van muziek als werk een mogelijke afkeer zou krijgen. Zo kon ik de drang naar muziek maken en muziek beleven in stand houden.

Zo is muziek nu nog een essentieel onderdeel van mijn dagelijks bestaan waar ik mezelf in kan vinden, waar ik op kan terugvallen als ik me even niet lekker voel. Het allerbelangrijkste is nog dat ik met mijn muzikale talenten ook nog in staat ben om andere mensen te plezieren. Hetzij door te spelen, les te geven of op te nemen in mijn studiootje. En dat voelt geweldig en is een enorm voorrecht.